Dat Italië maar niet uit de economische crisis weet te komen, zal u als wakkere Europeaan vast niet zijn ontgaan. Het land moet moderniseren, efficiënter bestuurd gaan worden en niet krampachtig vast blijven houden aan allerlei oude waarden. Maar waar alles en iedereen vanaf moet blijven, is de manier waarop een caffè wordt gedronken in de bar. Helaas zag ik wat dat betreft onlangs iets dramatisch.
Zoals u weet of dient te weten, drink je de beste espresso aan de bar. Na het eten dus niet aan tafel blijven zitten maar opstaan en aan die bar de koffie bestellen. Zaak is dat u in de gaten houdt, hoe die espresso wordt gemaakt. De koffie mag niet te snel in het kopje lopen. En ook niet te langzaam. Het duurt zo’n 25 seconden en het laatste beetje druppelt. Vervolgens meteen opdrinken. De barman mag niet knoeien en op de randen van de houder die aan de machine wordt gedraaid mag geen koffie zitten. Want dat kan zomaar in uw kopje belanden. En niets is zo onaangenaam als een koffiedrabkopje.
Nou het dus kan erger. Dat ontdekte ik onlangs in een fraaie bar aan het Lago Iseo, een prachtig meer ten oosten van Bergamo. De bar zag er keurig uit. Modern. De kopjes brandschoon. Vriendelijk personeel ook maar mijn oog viel op een plaquette aan de muur met het logo van Nespresso. Razendsnel draaide ik mij om naar de koffiemachine. ‘Er zal toch niet zo’n stupide espressoapparaatje staan hier?’, gierde door mijn hoofd.
Het bleek erger: het was de Aguila 420 PRO van Nespresso, een apparaat zo groot als een professionele koffiemachine maar waar de barman die inmiddels zo bekende –pardon beruchte- capsules in moet stoppen. Het apparaat doet vervolgens alles. Tot aan een cappuccino met opgeklopte melk en een iced raspberry macchiato toe, zo vertelde de barvrouw er trots bij. ‘Ik hoef niets meer te doen.’
De ontdekking deed pijn. Tot altijd had ik gedacht dat ik aan de bar gevrijwaard zou blijven van de modernisering waar Italië verder echt wel aan toe is. Maar mijn dagelijkse oase van rust, traditie, warmte en vakman- en vriendschap op leunhoogte werd wreed verstoord door die Zwitserse marketingmultinational. Het apparaat bleek overigens geen fraaie figuurtjes in de opgeklopte cappuccinomelk met cacao te kunnen maken.
Toch maar even proeven want–toegegeven- de espresso zag er perfect uit. Met een keurig crèmelaagje van hazelnootkleur. Maar eenmaal aan de lippen bleek het toch blikvoer. Misschien acceptabel voor thuis in Noord-Europa maar absoluut niet voor aan de bar in Lombardije. Slap. Emotieloos.
Volgens de barvrouw zijn er inmiddels vier van dit soort apparaten in Italië geïnstalleerd. Ik heb haar uitgelegd dat dat er vier teveel zijn. Of mijn gepassioneerde advies het gaan winnen van het miljardenbedrijf is maar de vraag. Kortom: tijd om je zelfs kopzorgen te gaan maken over de koffie in Italië.
Schrijf je in op onze nieuwsbrief
